قدم‎های «دی» در جاده «ذوب» / این بانک کدام مسیر را برمی‎گزیند

مهمترین علت زیاندهی بانک دی، نرخ سود بالای سپرده های بانکی است. در حالی که تا سال 94 با شناسایی سود حال خوشی داشت، به یک باره در سال 95 عملیات بانک با زیان همراه شد. در سال 95 فعالیت اصلی بانک که از اخذ سپرده و اعطای تسهیلات ناشی می شود، زیان بار بود و در سال 96 این وضعیت وخیم تر شد. این سقوط آزاد در 3 ماهه نخست سال 97 نیز ادامه یافت.

با توجه به حجم بسیار زیاد زیان انباشته «دی»، به نظر می رسد برای خروج از ماده 141 قانون تجارت باید چند اقدام همزمان انجام دهد. چرا که اگر قرار باشد تنها به افزایش سرمایه اتکا کند، باید بسیار فراتر از 1000 درصد بر سرمایه خود بیافزاید که بعید و به نظر دور از دسترس است. از سوی دیگر، ارزش دفتری کل دارایی های ثابت نیز کمتر از یک چهارم زیان انباشته است و حتی با فروش کل دارایی های ثابت به ارزش روز، پوشش کامل زیان انباشته حاصل نمی شود.

به این ترتیب، «دی» علاوه بر افزایش سرمایه که باید از محل تجدید ارزیابی دارایی ها باشد تا درصد بالایی به خود بگیرد، ناچار به فروش برخی دارایی های خود نیز است. بر اساس گزارشات شرکت، نیروگاه دماوند که مالکیت 96 درصدی بر آن دارد را در معرض ارزش‎گذاری قرار داده تا به قیمت روز واگذار نماید. به غیر از آن، پروژه ترنم را در صف فروش قرار داده و همچنین، 47 درصد شرکت سرمایه گذاری بوعلی (وبوعلی) را به بهای تمام شده 820 میلیارد ريال در اختیار دارد.

اما نکته قابل توجه در این است که تحت هر شرایطی و با هر درصد افزایش سرمایه، قیمت های کنونی سهام «دی» محلی از اعراب نخواهند داشت. در حال حاضر هر سهم «دی» در محدوده قیمتی 1110 ريال داد و ستد می شود که اندکی افزایش سرمایه و حتی کسب سود از محل فروش دارایی، می‎تواند جهش قیمتی را برای این سهم رقم بزند.

حال باید منتظر ماند و دید ارزش این نیروگاه چقدر برآورد می شود و برای پوشش زیان انباشته باقی مانده، چه میزان افزایش سرمایه لازم است. آیا «دی» نیز مسیر «ذوب» را طی می کنند و با خبرهایی از جنس افزایش سرمایه و فروش دارایی، خاطرات خوش «ذوب» را برای سهامداران این بانک تداعی می کند؟!