پایان عصر نفت

به گزارش بورس نیوز به نقل رویترز؛ نمایندگان نزدیک به ۲۰۰ کشور در اجلاس آب‌وهوای COP۲۸ در روز چهارشنبه توافق کردند که کاهش مصرف جهانی سوخت‌های فسیلی را برای جلوگیری از بدترین تغییرات آب‌وهوایی آغاز کنند، اولین توافقی در نوع خود که نشان‌دهنده پایان نهایی عصر نفت است.

هرچند در دو هفته گذشته اخبار مربوط به کنفرانس تغییرات اقلیمی در صدر خبرگزاری‌های جهانی بوده و در این نشست توافقات بسیاری اتخاذ گردیده است، اما بااین‌حال هیئت ایرانی در روز دوم برگزاری این کنفرانس اقدام به ترک آن کرد که در ادامه به نقل از روزنامه اعتماد جزئیات آن ذکر گردیده است. 
هیئت ایرانی به ریاست وزیر نیرو در این کنفرانس حاضرشده بود که روز جمعه ۱۰ آذر محرابیان وزیر نیرو اعلام کرد: «حضور سیاسی، جانب‌دارانه و بی‌ربط رژیم جعلی صهیونیستی در کنفرانس تغییرات اقلیمی را که با محوریت ارزیابی عملکرد و پیشرفت جامعه جهانی در مواجهه با تغییرات آب‌وهوا در سطح جهان برگزار می‌شود، مغایر با اهداف و راهبر‌های این کنفرانس می‌داند و در اعتراض به آن، محل کنفرانس را ترک می‌کند.» محرابیان، هنگام ترک این کنفرانس گفت: «از سران حدود ۱۵۰ کشور برای حضور در کاپ ۲۸ دعوت شده بود و ارزیابی‌ها نشان می‌داد که احتمالا تعداد قابل‌توجهی از این مدعوین ازجمله مسوولان رژیم صهیونیستی در این کنفرانس حضور نخواهند داشت. هیات جمهوری اسلامی ایران قصد داشت از فرصت حضور در کنفرانس بین‌المللی کنوانسیون تغییر اقلیم باتوجه به اهمیت این کنفرانس برای تبیین شرایط، مذاکره با مقامات و هیات‌های کشور‌های مختلف و دفاع از ملت مظلوم فلسطین استفاده کند، اما در روز سخنرانی سران و مقامات کشورها، اخبار منتشره، حاکی از سفر رییس رژیم صهیونیستی به شهر محل برگزاری کنفرانس تغییرات اقلیمی (کاپ ۲۸) و حضور در این رویداد داشت.» 

سلطان الجابر، رئیس ۲۸ COP، این قرارداد را «تاریخی» خواند، اما افزود که موفقیت واقعی آن در اجرای آن خواهد بود.

قراردادی که پس از دو هفته مذاکرات سخت در دبی منعقد شد، قرار بود سیگنالی قدرتمند به سرمایه‌گذاران و سیاست‌گذاران ارسال کند مبنی بر اینکه جهان در تمایل خود برای شکستن سوخت‌های فسیلی است، چیزی که دانشمندان می‌گویند آخرین و بهترین امید، برای جلوگیری از آن است.
سلطان الجابر در جلسه عمومی این اجلاس گفت: «ما کاری هستیم که انجام می‌دهیم، نه آنچه می‌گوییم؛ ما باید اقدامات لازم را برای تبدیل این توافق به اقدامات ملموس انجام دهیم.»
اسپن بارت ایدی، وزیر امور خارجه نروژ، گفت: «این اولین بار است که جهان حول یک متن شفاف در مورد نیاز به دور شدن از سوخت‌های فسیلی گرد هم می‌آید».
بیش از ۱۰۰ کشور تلاش زیادی کردند تا با کلامی قاطع در توافقنامه ۲۸ COP این امر را بگنجانند که کشور‌ها استفاده از نفت، گاز و زغال سنگ را متوقف کنند. بااین‌حال، گروه تولیدکنندگان نفت (OPEC) به رهبری عربستان سعودی با این زبان مخالفت کرد و استدلال کرد که جهان می‌تواند انتشارات را بدون هدف قرار دادن سوخت‌های خاص کاهش دهد؛ که این موضوع اجلاس را یک روز کامل به وقت اضافه در روز چهارشنبه سوق داد. 
اعضای سازمان کشور‌های صادرکننده نفت در مجموع نزدیک به ۸۰ درصد ذخایر اثبات شده نفت جهان به همراه حدود یک سوم تولید جهانی نفت را در اختیار دارند و دولت‌های آن‌ها به شدت به این درآمد‌ها متکی هستند.
در این میان، کشور‌های کوچک جزیره‌ای (AOSIS)، در کنار بلوک اتحادیه اروپا و تعداد زیادی از دولت‌های دیگر، از مهم‌ترین حامیان کنار گذاشتن سوخت‌های فسیلی بودند و از حمایت تولیدکنندگان بزرگ نفت و گاز مانند ایالات متحده، کانادا و نروژ برخوردار بودند.

در همین راستا نماینده‌ای از ائتلاف کشور‌های جزیره‌ای کوچک (AOSIS) در اجلاس ۲۸ COP در دبی سخنرانی کرد. او از این که توافقنامه قبل از رسیدن نمایندگان آن‌ها به جلسه تصویب شده بود، شکایت کرد. او همچنین متن توافقنامه را غیرقابل قبول خواند! البته به این دلیل که این توافقنامه برای جلوگیری از بدترین تأثیرات تغییرات آب‌وهوایی کافی نیست.
او گفت که کشور‌های جهان تنها پیشرفت اندکی در زمینه کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای داشته‌اند و این پیشرفت کافی نیست. او خواستار اقدامات سریع‌تر و گسترده‌تری برای کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای شد.
سخنرانی این نماینده با تشویق ایستاده نمایندگان حاضر در اجلاس مواجه شد. این امر نشان می‌دهد که بسیاری از نمایندگان با انتقادات او موافق بودند.
جان کری، فرستاده ایالات متحده در آب‌وهوا پس از تصویب این توافق گفت: «این لحظه‌ای است که چندجانبه گرایی در واقع گرد هم آمده است و مردم منافع فردی را در نظر گرفته اند و تلاش می‌کنند تا منفعت مشترک را تعریف کنند.»
دن یورگنسن، وزیر آب‌وهوا و انرژی دانمارک، از شرایط این قرارداد شگفت زده شد: "ما اینجا در یک کشور نفتی ایستاده ایم که توسط کشور‌های نفتی احاطه شده است، و تصمیم گرفتیم که از نفت و گاز دور شویم. "

مقاومت اوپک

این قرارداد به طور خاص خواستار « گذار از سوخت‌های فسیلی در سیستم‌های انرژی، به شیوه‌ای عادلانه، منظم و عادلانه... است تا با حفظ علم، تا سال ۲۰۵۰ به صفر برسد.»
این گزارش همچنین خواستار سه برابر شدن ظرفیت انرژی تجدیدپذیر در سطح جهان تا سال ۲۰۳۰، سرعت بخشیدن به تلاش‌ها برای کاهش استفاده از زغال سنگ و تسریع فناوری‌هایی مانند جذب و ذخیره کربن است که می‌تواند صنایعی که به سختی کربن زدایی می‌شوند را پاک سازی کند.
اکنون که این قرارداد منعقد شده است، کشور‌ها مسئول ارائه سیاست‌ها و سرمایه گذاری‌های ملی هستند. به عنوان مثال ایالات متحده، بزرگترین تولیدکننده نفت و گاز جهان و بزرگترین تولیدکننده گاز‌های گلخانه‌ای است. بااین‌حال، دولت‌های آگاه به محیط زیست در این کشور با چالش‌هایی در زمینه تصویب قوانینی که با اهداف آب‌وهوایی آن‌ها مطابقت دارد، مواجه شده‌اند.
رئیس‌جمهور ایالات متحده، جو بایدن؛ سال گذشته با تصویب قانون کاهش تورم، که شامل میلیارد‌ها دلار کمک مالی برای خودرو‌های برقی، انرژی باد، انرژی خورشیدی و سایر فناوری‌های انرژی پاک بود، یک پیشرفت قابل توجهی در این زمینه داشت. 
پشتیبانی از انرژی‌های تجدیدپذیر و خودرو‌های برقی از بروکسل تا پکن در سال‌های اخیر، درکنار بهبود فن آوری، کاهش هزینه‌ها و افزایش سرمایه گذاری خصوصی، رشد سریعی را نیز در گسترش آن‌ها به همراه داشته است.
با این وجود، نفت، گاز و زغال سنگ هنوز حدود ۸۰ درصد انرژی جهان را تشکیل می‌دهند و پیش بینی‌ها در مورد زمان رسیدن تقاضای جهانی به اوج خود بسیار متفاوت است.
هیثم الغیس، دبیرکل اوپک در نامه‌ای به تاریخ ۶ دسامبر به اعضای اوپک و متحدانش در COP۲۸ گفته بود که جهان باید انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را به جای خود سوخت‌های فسیلی هدف قرار دهد و آن‌ها را برای مخالفت با هر گونه توافقی که نفت را هدف قرار می‌دهد، متحد کند.
تولیدکنندگان نفت استدلال کرده اند که سوخت‌های فسیلی می‌توانند با استفاده از فن آوری که می‌تواند انتشار دی اکسید کربن را جذب و ذخیره کند، از اثرات آب‌وهوایی خود پاک سازی شوند. بااین‌حال، جذب کربن گران است و هنوز در مقیاس ثابت نشده است.

پایان مطلب