ورشکستگی

کوچک شدن دولت و افزایش خصوصی سازی، به عنوان عاملی مثبت برای رشد اقتصاد کشورها تلقی می شود. اما در ایران این موضوع در پاره ای از اوقات نتیجه عکس داشته و حاصلی جز ورشکستگی شرکت ها به دنبال نداشته است. شرکت نیشکر هفت تپه یکی از این دست شرکت هاست که در مدت اخیر حواشی زیادی را به دنبال داشته است.

پس از شرکت های ارج و آزمایش، شرکت پلی‌اکریل ایران یکی دیگر از کارخانه های قدیمی کشور است که بی‌تدبیری‌های اقتصادی کمر آن را خم کرد. اما اکنون با وجود آن که همچنان صدای پای محصولات خارجی را می‌شنود و کارگرانش ماه هاست چشم‌انتظار وعده‌ها هستند، فعالیت خود را از سر گرفته است.

بانک دی که خود را با شعار "بانک ارزش آفرین" معرفی کرده، در سال 95 چنان در باتلاق زیان فرو رفت که سازمان بورس را به واکنش واداشت. این بانک برای فرار از ورشکستگی چند گزینه روی میز دارد که هر کدام می‎تواند چشم سهامداران را بگیرد.

یکی از گروه فلزات و دیگری از گروه بانک باید هر چه سریع تر از رقم زیان انباشته خود بکاهند تا بتوانند جایگاه کنونی خود را حفظ کنند.

دو حقوقدان معتقدند :اگر ورشکستگی به تقصیر باشد، هیات مدیره در قبال آن مسوول خواهند بود و اگر چنین نباشد مسولیت هیات مدیره در حد سهام خود می‌باشد.آن‌ها معتقدند ورشکستگی بانک‌ها در ایران اساساً امکان پذیر نیست.