زیان بساز و تجدید ارزیابی کن

نامدیران تا چه زمانی صورت مسئله را پاک می‌کنند؟ 

   نمی‌دانم تا چه حد با بازار سرمایه این کشور آشنایی دارید، اما جالب است بدانید، بسیاری از مدیران شرکت‌های فعال در این بازار و یا حتی بسیاری از مدیران رده بالای سازمان بورس و اوراق بهادار این کشور، مجدانه تلاش کرده اند که به واسطه تورم خیره کننده و روند خارق العاده زیان سازی شرکت‌های بزرگ، از تجدید ارزیابی دارایی شرکت‌ها و احتمالا رشد بی حساب و کتاب قیمت سهام آنها، برگ زرینی را در کارنامه مدیریتی خود ثبت کنند.

مسئولین رده بالای دولت نظیر وزیر اقتصاد به دلیل رشد غیر بنیادی شاخص کل بورس، مدیران سازمان بورس به دلیل مصون ماندن از انتقاد‌های گاه و بی گاه عده‌ای معلوم الحال بابت ضعف‌های مفرط نظارتی، مدیران شرکت‌های بورس و فرابورس به دلیل افزایش سودآوری ناشی از رشد حجم و ارزش معاملات، مدیران ناکارآمد شرکت‌ها به علت فراموش شدن چرایی وضعیت نابسامان و ورشکستگی محتمل، کارشناسان رسمی دادگستری به دلیل دریافت پول‌هایی بادآورده از جیب سهامداران شرکت‌ها و در انتها عده‌ای سفته باز که با موج سواری روی کم سوادی مفرط سرمایه گذاران آماتور از فرش به عرش می‌رسند، همه و همه خوشنود از تجدید ارزیابی دارایی‌های شرکت‌ها.

اما به راستی این تلاش دسته جمعی برای تغییر قوانین زمانبندی تجدید ارزیابی دارایی ها، منجر به تغییری در بهبود شرایط شرکت‌ها می‌گردد و یا این موضوع صرفا منجر به انباشت شدن زیان‌های چند هزار یا چند ده هزار میلیارد تومانی در صورت‌های مالی شرکت‌ها می‌گردد.

آیا اصلاح ساختار مالی و یا آراستن صورت‌های مالی دردی از وضعیت نگران کننده و اسفناک شرکت‌ها دوا می‌کند یا این موضوع به مانند شعار‌های رنگارنگ دیگر مدیران کشور، تنها برای مدتی مرگ دلخراش شرکت‌ها را به تعویق می‌اندازد. به آخرین اظهارات مدیر عامل شرکت سایپا در خصوص راه‌های برون رفت این شرکت از زیاندهی و ورشکستگی نگاه کنید:

یعنی یکی از اصلی‌ترین وظایف مدیریت شرکت سایپا به عنوان دومین شرکت خودرو ساز کشور، نه افزایش کیفیت محصولات و جلوگیری از اتلاف شدید منابع شرکت بلکه پیگیری مجدانه جهت بهره مندی از معافیت مالیاتی افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی‌ها است.

به نظر شما اگر این تلاش مجدانه و شبانه روزی جناب آقای تیموری صرف افزایش کیفیت محصولات و یا تعدیل نیرو‌های سفارشی و کاهش هزینه‌های تولید می‌شد امروز همچنان شاهد تحقق زیان انباشته‌ای ۴۱.۰۰۰ میلیارد تومانی از این شرکت بودیم؟ بهتر است نگاهی هم به شرایط شرکت‌ها قبل و بعد از افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی‌ها در سال ۱۳۹۸ بیاندازیم تا ببنیم آیا به واقع، مدافعان منفعت طلب این نوع افزایش سرمایه ها، همچنان بر مواضع خود پافشاری می‌کنند یا خیر؟

شرکت سایپا

افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی‌های شرکت سایپا آنهم با آن داستان‌ها و وضعیتی که شما خوانندگان محترم بهتر از من می‌دانید در تاریخ ۱۵/۰۲/۱۳۹۹ با مبلغی بیش از ۱۵.۶۰۰ میلیارد تومان به ثبت رسید. هدف از افزایش سرمایه شرکت در سال ۱۳۹۸ را ملاحظه کنید:

حال ببینیم نتیجه حداکثر استفاده از توان تولیدی و خدماتی کشور و حمایت از کالای منحصر به فرد ایرانی (پراید‌های ساخت سایپا) چه شده است؟

زیان انباشته این شرکت از ۹.۲۰۰ میلیارد تومان در سال مالی ۱۳۹۸ به ۳۸.۴۰۰ میلیارد تومان در سال مالی ۱۴۰۱ تبدیل شده است. حال که معنای استفاده از توان حداکثری را متوجه شدیم، امیدواریم مدیران این شرکت همچنان به تلاش‌های مجدانه خود ادامه دهند که تا دو یا سه سال آینده شاهد ثبت رکورد زیان انباشته بیش از ۱۰۰ هزار میلیارد هم باشیم.
از صنایع دیگر هم مثالی بزنیم تا سهامداران گروه خودروسازی دل نگران‌تر نشوند.

پتروشیمی آبادان

افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی‌های شرکت پتروشیمی آبادان در تاریخ ۱۹/۱۲/۱۳۹۷ در اداره ثبت شرکت‌ها به ثبت رسید.

اکنون که خداروشکر شرکت پتروشیمی آبادان به واسطه افزایش سرمایه وزین سال ۱۳۹۷ موفق به اخذ تسهیلات مالی بیشتر و تامین سرمایه گردش گردیده، ببینیم روند سودآوری و طی نمودن پله‌های ترقی تولید در سال‌های اخیر به چه صورت بوده است.

ده‌ها مورد دیگر از افزایش سرمایه‌های شرکت‌ها در سال‌های ۱۳۹۷ و ۱۳۹۸ می‌توان مثال زد که نه تنها منجر به بهبود وضعیت شرکت‌ها نشده اند بلکه عاملی برای پرداخت بیشتر تسهیلات توسط بانک‌ها و افزایش شدید هزینه‌های مالی و زیان آوری شرکت‌ها گردیده اند. 

گزارش سوژه هفته خود را با بیان چند سوال به پایان می‌رسانیم:

۱-    آیا افزایش سرمایه شرکت‌ها نتیجه مطلوبی داشت که اکنون همه به دنبال کاهش فاصله زمانی قانونی معافیت‌های مالیاتی هستند؟
۲-    تا چه زمانی صورت مسئله (روند خیره کننده ورشکستگی شرکت ها) با اقدامات مقطعی و منحرف کننده‌ای نظیر تجدید ارزیابی دارایی ها، پاک خواهد شد؟
۳-    آیا افزایش سرمایه‌های جدید شرکت‌ها بر خلاف افزایش سرمایه‌های چند صد و یا چند هزار درصدی سال‌های گذشته، عاملی برای تحریک بازار می‌باشد؟
۴-    هزینه‌های استهلاک تحمیل شده ناشی از افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی تا چه اندازه به زیان سازی شرکت‌ها کمک خواهد کرد؟
۵-    آیا اعضای هیات پذیرش در شرکت‌های بورس و فرابورس به همین نامه‌های چند خطی مدیران شرکت‌ها برای فرار از ورشکستگی قناعت می‌کنند و یا شاهد انتقال بسیاری از این نماد‌ها به بازار‌های پایین‌تر خواهیم بود؟