تاوانی که زنان پاکستانی می‌پردازند!

دکتر سمینا خان دست خود را روی پیشانی یک مادر جدید در بیمارستان موقت زنان آواره باکاخل می گذارد تا آرامش کند و گهگاه مگس ها و زنبورهایی که بالای سرش می چرخند را دور می کند.

کد خبر : ۱۳۷۶۵۶

فرارو-دکتر سمینا خان دست خود را روی پیشانی یک مادر جدید در بیمارستان موقت زنان آواره باکاخل می گذارد تا آرامش کند و گهگاه مگس ها و زنبورهایی که بالای سرش می چرخند را دور می کند.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از ان بی سی نیوز، خان با ابراز افسوس در مورد سرنوشت زنانی مانند جدیدترین بیمارش که مجبور است در شهری که از چادرهای ارتش برپا شده و 26 هزار نفر را در خود جای داده، گفت: «به دنیا آوردن بچه در این اردوگاه به امری رایج بدل شده است. این درست نیست، قرار بود اینجا یک اقامتگاه موقت باشد.»

وی در ادامه افزود: «می توانید تصور کنید پس از یک عمر زندگی امن ناگهان آواره شوید و پس از مجبور باشید سال ها در یک چادر زندگی کنید؟ آنهم در حالیکه عقرب از زیر پای تان رد می شود و هلی کوپترها از بالای سرتان و آب و غذای کافی ندارید؟ در شرایطی که خویشان تان در کنارتان نیستند و فرزندان تان به جای بازی در حیاط خانه باید در میان حصارهای نظامی بازی کنند؟»

وی گفت: «این شرح حال زنان وزیرستان در اردوگاه آوارگان است.»

خان در میان یک میلیون شهروند اردوگاهی در شمال غرب پاکستان است که نیمه ماه ژوئن به دلیل عملیات گسترده ضدشورشی مجبور به ترک خانه خود شدند. و دختران و زنانی مانند بیمار دکتر خان هستند که تاوان جنگ طولانی منطقه علیه تروریسم را می پردازند.

رفیا زکریا که در مورد تاثیرات جنگ بر مردم محلی به گروه حقوق بشری عفو بین الملل گزارش می دهد گفت: «شرایط زنان در این اردوگاه ها بیانگر مشکلات جدی است چراکه آنها فاقد ابزار لازم برای استفاده از خدمات اساسی هستند. بسیاری از آنها پیش از این هرگز پول ندیده اند و فاقد مهارت اولیه ریاضیات برای انجام معاملات ساده روزانه هستند. آنها در این محیط جا نمی افتند زیرا متعلق به این محیط نیستند.»

بیرون آوردن این زنان و دختران از فضای روستای خود و جای دادن شان در اردوگاهی مملو از افراد غریبه باعث شده به شدت آسیب پذیر شوند. چراکه اکثر زنان وزیرستان شمالی بر اساس قوانین اخلاقی نانوشته ای زندگی می کنند که آنها را از ترک منازل شان و دیده و شنیده شدن در انظار عمومی منع می کند.

وی در ادامه افزود: «اینطور می پندارند که این زنان هیچ ربطی به جنگ ندارند. و همین طرز فکر بر مباحث علنی و زندگی شخصی آنها تاثیرمی گذارد. پس تجاوز به آنها بی اهمیت می شود. فرزندان آنها بی اهمیت می شوند. و زندگی آنها بی اهمیت می شود.»

این شرایط تلخ در اردوگاه هاییکه زنان را مجبور به زندگی در چادرهای شلوغ و گرم می کند، حاصل سال ها جنگ در منطقه ای است که هدف حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی قرار داشته و حال هدف نیروهای زمینی پاکستانی است.

حتی پیش از آنکه کشمکش های جنگ آغاز شود، زنان در این منطقه با مشکل روبرو بودند. بر اساس گزارش دولت محلی از میان 100 هزار مادری که زایمان داشتند 600 نفر در حین زایمان درگذشتند که این رقم بسیار بالاتر از میانگین ملی 170 مرگ بود. ضمن اینکه اکثر آنها فاقد مهارت های اولیه لازم برای به راه انداختن یک زندگی خارج از منزل هستند. به طور کلی و در سطح کشوری، تنها 32 درصد زنان مهارت خواندن و نوشتن را فرامی گیرند. و این رقم در این منطقه قبلیه ای به سطح شوک آور سه درصد می رسد.

جنگ همیشگی

ده ها دختر جوان در چادر برزنتی نشسته اند و حروف انگلیسی را با صدای بلند تکرار می کنند. معلم آنها، زینب 18 ساله اصرار دارد که به خانه شان در میرعلی- دومین شهر بزرگ وزیرستان شمالی- که حال خالی از سکنه شده اما هیچ شبه نظامی در آنجا دیده نمی شود، بازگردد.

زینب که صورت خود را پوشانده چراکه حتی حرف زدن با خبرنگاران نقض اصول فرهنگی محسوب می شود، می گوید: «برایم مهم نیست که این جنگ منصفانه است یا غیرمنصفانه.» ارتش به زینب گفته که او و خانواده و دانش آموزانش طی سه تا پنج سال آینده باید در اردوگاه باکاخل بمانند.

زینب با اشاره به گروه های شبه نظامی خارجی و محلی که پیش از افتادن شهر میرعلی به دست ارتش، به این منطقه حمله کرده بودند گفت: «درست است که مسائل بدی در شهر ما اتفاق می افتاد و آدم های بدی آنجا بودند. اما آنجا خانه من بود و این اردوگاه نیست. من می خواهم به خانه برگردم، چه جای خوبی بود چه نبود.»

اصلا مشخص نیست که آیا او به خانه بازخواهد گشت یا خیر. به گفته مقامات ارتش بسیار زود است که تاریخ دقیقی برای بازگشت زینب و هزاران زن آواره از این جنگ تعیین کنیم.