و وال استریت به دنیا آمد....

وال استریت نام خود را از زمانی به ارث برده است که نیویورک تنها یک پایگاه کوچک استعماری بود. در سال 1653 ساکنان جدید این پایگاه برای جلوگیری از حمله قبایل بومی آمریکا، دیواری را در محل احداث کردند که البته در حدود 100 سال بعد این دیوار چوبی از بین رفت. در محل احداث این دیوار چوبی، بعدها ساختمان های بلندی سر برآوردند که قلب اقتصاد و تجارت آمریکا و جهان به شمار می آیند.

در کنار این دیوار چوبی، محلی برای خرید و فروش برده ها و همچنین مجازات خلافکاران بنا شده بود. در سال 1789، جورج واشنگتن در کنار همین مکان سوگند ریاست جمهوری خود را یاد کرد. در کنار این محل درخت چناری وجود داشت که بازرگانان در کنار آن تجمع می کردند و به فروش سهام بانک ها می پرداختند. آنها از کمیسیونی که از این طریق به دست می آوردند امرار معاش می کردند. این معاملات که در هوای باز صورت می گرفت تا سال 1792 ادامه داشت.

جالب است بدانید که 24 تاجر با یکدیگر عهدنامه ای را امضا کرده بودند که تنها خودشان بتوانند در این مکان به خرید و فروش سهام بپردازند و شخص دیگری اجازه معامله سهام در این محل را نداشت. بعدها این 24 تاجر تابلویی را در محل نصب کردند که روی آن قیمت های خرید و فروش ثبت می شد. این تابلو اولین تابلو بورس اوراق بهادار نیویورک محسوب می شود که از جنس چوب بود. برای نوشتن روی این تابلو نیز از گچ استفاده می شده است.

سالها بعد یکی از تجار، قهوه خانه ای را در این مکان ساخت. این قهوه خانه به دو قسمت تقسیم شده بود. اولی مکانی که همه مشتریان اجازه نشستن در آن را داشتند و دومی مکانی که تنها 24 تاجر اجازه نشستن در آنجا را داشتند. در واقع اولین اتاق معاملات بورس اوراق بهادار نیویورک در این قهوه خانه قرار داشت. اگر فردی قصد خرید یا فروش سهام را داشت باید یکی از این 24 کارگزار یا تاجر را صدا زده و تقاضای خود را مطرح می نمود.

حتی یک مورد معامله اوراق تقلبی نیز در این قهوه خانه ثبت نشده است. 24 نفر کارگزاری که با یکدیگر تفاهم نامه امضا کرده بودند جهت جلوگیری از خرید و فروش اوراق بهادار تقلبی کاملا با یکدیگر هماهنگ بوده اند. اگر چه در آن زمان تعداد زیادی اوراق بهادار تقلبی در سایر مکان ها معامله شده است اما هیچ موردی در وال استریت مورد معامله قرار نگرفته است که این موضوع باعث اعتبار بیشتر وال استریت به عنوان مرکزی برای معاملات سهام شد.

تنها سهام 30 شرکت معتبر که در زمینه بانک داری، بیمه، حمل و نقل و ساخت و ساز فعالیت می کردند اجازه فروش سهام در وال استریت را داشتند.

پروفسور روبرت سوبل، تاریخدان اقتصادی که در دانشگاه هات استرا تدریس می کند می گوید: "در آن زمان اغلب مردم از خرید سهام واهمه داشته اند. زیرا ورشکست شدن امری متداول در آن دوران بوده است. به همین دلیل خرید سهام تنها محدود به دو گروه بوده است. گروه اول دلالان و گروه دوم افرادی که به دنبال مدیریت و تسلط بر شرکت ها بوده اند."

ادامه دارد...

نویسندگان: محمدمهدی نوری – ویدا مهاجر