تفاوت کلینتون و اوباما در موضوع هسته ایران

همواره موضوع غنی‌سازی بومی در ایران یکی از مهمترین موضوعات مذاکرات هسته ای بود که در نهایت کشورهای (1+5) غنی‌سازی در ایران را در توافق «ژنو» تا میزان 5 درصد پذیرفتند. با این وجود برخی همچنان در ایالات متحده علی رغم آگاهی از این مساله که «تعلیق» کامل غنی‌سازی ایران و یا برچیدن همه ابعاد آن، از دستور کار بین‌المللی خارج شده است، برای بدست آوردن رای افراطیون در ایالات متحده از این نوع ادبیات استفاده می کنند.

به گزارش «تابناک»، چندی پیش «هیلاری کلینتون» وزیر خارجه سابق آمریکا در یادداشتی در نشریه «ویکلی استاندارد» تصریح کرد که در کمپین مخالفان با غنی‌سازی ایران است و تصریح کرد: «من همیشه در کمپینی بوده‌ام که ایران حق غنی‌سازی ندارد.»

این در حالی است که خانم کلینتون، سناتور و وزیر خارجه پیشین آمریکا، قصد دارد تا در انتخابات آتی ریاست‌جمهوری این کشور که قرار است در سال 2016 برگزار شود کاندیدا شود. سئوال مهم این است که اگر وی به جای اوباما رئیس‌جمهور آمریکا بود سیاست‌خارجی‌اش خصوصا در تعامل با ایران چه شکل و شمایلی داشت. روزنامه واشنگتن پست نیز در مقاله‌ای سناریوهایی را مطرح کرده بدین ترتیب که اگر کلینتون به جای اوباما رئیس‌جمهور بود سیاست خارجی‌اش چگونه بود.

واشنگتن پست می‌نویسد:هیلاری کلینتون زمانی که به عنوان وزیر خارجه فعالیت می‌کرد، بسیار درباره «قدرت هوشمند»، ارتقاء دیپلماسی و توسعه همزمان قدرت نظامی سخن می گفت. اما اگر وی سال 2009 رئیس‌جمهور می‌شد چه اتفاقی روی می‌داد؟ سیاست خارجی وی از سیاست خارجی اوباما چقدر متفاوت می‌بود؟

واشنگتن پست در ادامه نوشت، بدون تردید تفاوت‌هایی در روش‌های کلینتون و اوباما وجود دارد. حتی در مبارزات انتخاباتی، کلینتون بیش از اوباما درباره سیاست خارجی هیجان و علاقه به ایجاد رابطه با رهبران جهان داشت. کلینتون جنگجوی بی‌رحمی نیست، اما احتمالا تمایل بیشتری برای استفاده از زور دارد.

در این مقاله به تفاوت های سیاست خارجی اوباما و کلینتون در چند موضوع از جمله،« روسیه، سوریه، غزه و ایران» می پردازد. بخش ایران یکی از جذابترین بخش های مقاله و تفاوت این دو دموکرات در سیاست خارجی در قبال ایران است.

واشنگتن پست می نویسد، اوباما و هیلاری کلینتون در مواجهه با موضوع ایران هیچ‌گاه مواضع یکسانی نداشتند. کلینتون از زمان سناتوری در نیویورک، خواهان اعمال تحریم‌هایی شدید علیه ایران بود. وی در مناظرات انتخابات ریاست جمهوری سال 2008 به اظهارات اوباما که می‌گفت حاضر است بدون هیچ پیش‌شرطی با ایرانی‌ها وارد مذاکره شود حمله می‌کرد.

در واقع هیلاری کلینتون به طور واضح با حق غنی‌سازی ایران مخالفت می کرد. به عنوان مثال وی در مصاحبه‌ای با نشریه «آتلانتیک» گفته بود: ترجیح ما این است که ایران اصلا غنی‌سازی نداشته باشد یا دست کم غنی‌سازی‌اش به حدی محدود باشد که فرصتی برای گریز هسته‌ای نداشته باشد.

این در حالی است که تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای آمریکا در حال حاضر به حق غنی‌سازی ایران اذعان دارند و معتقدند که محدوده آن باید مورد مذاکره قرار گیرد.

در ادامه واشنگتن پست نوشته است، اگر کلینتون رئیس‌جمهور بود، وی نیز احتمالا همین توافق را کرده و همین رویکرد را اتخاذ می‌کرد. احتمالا وی ابتدا برای دستیابی به یک توافق موقت و سپس آزمایش احتمال دستیابی به توافق نهایی از طریق یک سال مذاکره تلاش می کرد.

از همه این‌ها گذشته، این خود کلینتون بود که مذاکرات هسته‌ای را به جریان انداخت. وی به همراه اوباما بر سر یک استراتژی دوگانه به توافق رسیدند به این معنی که تحریم‌های سخت‌تر و پایدارتر را در نظر بگیرند؛ در حالی‌که درهای مسیر دیپلماسی را باز بگذارند. پس از آن‌که سلطان عمان پیشنهاد کانال محرمانه را برای دیپلماسی دوجانبه به کلینتون ارائه داد، این وزارت امور خارجه او به ویژه بیل برنز و جیک سولیوان بودند که این وظیفه آمریکا را به عهده گرفتند.

واشنگتن پست در پایان یادآور شده است: مذاکره‌کنندگان اکنون به مذاکراتشان چسبیده‌اند و نمی‌خواهند شکست بخورند. بنابراین کلینتون نیز به احتمال زیاد همین امتیازات را به ایران می‌داد همان‌گونه که تیم مذاکره کننده کنونی آمریکا داده است.